.
Grzegorz Wojciechowski
.
10 lipca 1943 roku rozpoczęła się „Operacja Hasky”, mająca na celu opanowanie Sycylii przez aliantów, po to, aby następnie uderzyć na Włochy kontynentalne. Jednym z głównych dowódców wojsk alianckich uczestniczących w tej operacji był amerykański generał George Patton, dowodzona przez niego 7 Armia odniosła w tej kampanii wiele ważnych zwycięstw.
Sukcesy amerykańskiego generała zostały jednak przyćmione przez pewne incydenty, które miały duży wpływ na jego przyszłą pozycję jako dowódcy. Niewątpliwie owe zdarzenia były wynikiem jego osobowości. Amerykański generał Omar Bradley, również uczestnik kampanii sycylijskiej, charakteryzował Pattona jako człowieka wyjątkowo brutalnego i wulgarnego. Swoich podwładnych atakował za nawet błahe przewinienie w sposób wyjątkowo brutalny, poniżając ich. Uważał on, – pisał Bradley- że najbardziej przekonywującym sposobem porozumiewania się z żołnierzami jest wymyślanie im możliwie najbardziej ordynarnymi słowami. Ale chociaż byli tacy, których jego niezwykle pomysłowo dobierany zasób przekleństw niezmiernie bawił, to większość, jak mi się zdawało była nim zszokowana i czuła się dotknięta.
Z cała pewnością Patton był doskonałym dowódcą i co najważniejsze bardzo skutecznym, ale zdarzało mu się nie panować nad swoim temperamentem, co w czasie dowodzenia swoja 7 Armią Stanów Zjednoczonych w czasie kampanii sycylijskiej doprowadziło do bardzo poważnego skandalu.
3 sierpnia Patton postanowił odwiedzić szpital polowy należący do dowodzonej przez niego armii, chodził między łóżkami polowymi i rozmawiał z rannymi żołnierzami, chwalił rannych i był w stosunku do nich życzliwy, co przytrafiało się mu raczej rzadko.
Doszedł jednak do pacjenta, który siedział na łóżku i nie miał żadnych widocznych ran, ale cały się trząsł. Był to szeregowiec Charls Kuhl z 1 Dywizji Piechoty, który dostał się do szpitala polowego z powodu wyczerpania i nerwicy frontowej. Patton zmierzył go wzrokiem i zapytał
– A wam co się stało?
– To nerwy generale – odpowiedział żołnierz, a oczy napełniły mu się łzami
– Coście powiedzieli?! – Patton aż zesztywniał
– To nerwy – szlochał dalej pacjent.
Generał wpadł w furię i zaczął ubliżać żołnierzowi od tchórzy. Przestraszony i zestresowany szeregowy zaczął płakać, co jeszcze bardziej rozwścieczyło generała, który uderzył go w twarz, a następnie wrzasnął:
– Stul pysk, nie chcę, aby ci dzielni ludzie tutaj, którzy odnieśli rany, patrzyli na rozbeksanego tchórzliwego skurwysyna!
Poczym ponownie uderzył żołnierza i wezwał oficera dyżurnego i nakazał mu wypisanie chorego ze szpitala. Na koniec wrzasnął ponownie:
– Wrócisz na front: może zostaniesz trafiony i zabity, ale wracaj do walki, bo inaczej postawie cię pod murem i na pewno zastrzeli cię pluton egzekucyjny!
Może ta sprawa przeszłaby bez echa, ale dokładnie tydzień później 10 sierpnia George Patton, ponownie raczył odwiedzić szpital polowy. Sytuacja powtórzyła się, generał ponownie natknął się na żołnierza cierpiącego na nerwicę frontową, i ponownie wpadł w szał. Żołnierzem tym był szeregowiec Paul Bennett, artylerzysta, służący w armii już cztery lata.
Po wulgarnym i brutalnym ataku generała cierpiący na nerwicę żołnierz rozpłakał się, co rozjuszyło Pattona, który uderzył go w twarz, a następnie zaryczał z wściekłości i nakazał żołnierzowi, aby przestał się mazać, poczym ponownie wymierzył mu policzek i zagroził, że osobiście go zastrzeli. Sytuacja była tak poważna, że interweniować musiał personel szpitala.
Komendant szpitala polowego, pułkownik Richard Arnest nie mógł w tej sytuacji zatuszować sprawy, a zapewne nawet nie chciał tego zrobić, napisał więc raport z opisem zajścia, który przesłał do generała brygady Williama Keana, który był szefem sztabu II Korpusu, ten zaś z kolei przekazał raport dowódcy II Korpusu gen. Bradley’owi, który kierując się lojalnością wobec kolegi postanowił zamknąć go w swoim sejfie i nie wyciągać. Zapewne sprawa by przycichła, gdyby nie to, że płk Arnest, przesłał drugi egzemplarz tego raportu kanałami służb medycznych do Naczelnego Chirurga Sił Sprzymierzonych generała brygady Fredericka Blesse, ten zaś uznał za stosowne, 16 sierpnia przedstawić sprawę samemu Naczelnemu Dowódcy Alianckich Ekspedycyjnych Sił Zbrojnych gen. Dwight Eisenhowerowi. Reakcja naczelnego dowódcy była szybka, nakazał, aby przesłuchać Pattona w celu ustalenia prawdziwości zarzutów jakie znalazły się w raporcie, ale nie tylko ponieważ powołał specjalną komisję w tej sprawie, w skład której weszli: generał dywizji John P. Luckas, dwóch pułkowników z biura inspektora generalnego oraz konsultant medyczny ppłk Perrin Long.
Komisja przesłuchała cały personel medyczny, który był świadkiem obu incydentów. Następstwem tych działań było sporządzenie raportu „Niewłaściwe traktowanie pacjentów 15 i 93 szpitala polowego”, gdzie dokładnie opisano incydenty z udziałem Pattona.
Sam „bohater” tej afery zdecydował się przeprosić żołnierzy i personel medyczny szpitala.
Eisenhower starał się jednak zatuszować te incydenty i nie postawić Pattona przed sądem wojennym.18 sierpnia jednak rozwiązał 7 Armię dowodzoną przez Pattona, a większość jej jednostek została przekazana do 5 Armii Stanów Zjednoczonych dowodzonej przez generała Marka Clarka. Decyzja o rozwiązaniu była już jednak podjęta wcześniej. Poinformował jednocześnie Pattona, aby osobiście spotkał się w Palermo z gen. Luckasem, który ma dla niego ważną wiadomość. Ten tajny list nosił datę 17 sierpnia 1943 roku, Eisenhover pisał:
Doskonale rozumiem, że czasami potrzebne są zdecydowane i drastyczne środki, aby osiągnąć pożądane cele. Ale to nie usprawiedliwia brutalności, znęcania się nad chorymi ani okazywania niekontrolowanego temperamentu przed podwładnym. Uważam, że osobiste zasługi jakie świadczyliście Stanom Zjednoczonym i sprawie aliantów w ciągu ostatnich tygodni mają ogromną wartość, niemniej jednak jeśli w zarzutach zawartych jest element prawdy, to muszę poważnie zakwestionować twój rozsądek i twoją samodyscyplinę, co wzbudza poważne wątpliwości co do twojej przyszłej przydatności.
Po rozwiązaniu 7 Armii generał Patton pozostał przez pewien czas bez przydziału.
Kiedy wydawało już się, że cała sprawa się „rozmyła”, dowiedział się o niej oficer łącznikowy Biura Służb Strategicznych Ernest Cunero, który opowiedział o całej sprawie dziennikarzowi z radia NBC, a ten z kolei pozyskane wiadomości opublikował w programie radiowym. Sprawa od razu nabrała wymiaru sensacji, do tego stopnia, że zajął się nią Kongres Stanów Zjednoczonych. Opinia publiczna była bardzo oburzona zachowaniem Pattona, szczególnie rodziny walczących w Europie żołnierzy. Zaczęto domagać się odwołania winnego.
Sprawa ta w bardzo poważny sposób zaciążyła na dalszej karierze generała, mimo to uczestniczył on w dalszych walkach na frontach II wojny światowej, między innymi w Normandii, Lotaryngii i w czasie ofensywy aliantów w Ardenach. Po zakończeniu wojny był przez pewien czas wojskowym gubernatorem Bawarii, gdzie też spowodował skandal, ale o innym charakterze.
Generał Patton zmarł 21 grudnia 1945 roku na skutek obrażeń jakich doznał w wyniku wypadku samochodowego.
.
Opowieści Grzegorza Wojciechowskiego: Pieśń bardziej sycylijska niż Sycylia
Wiosna Ludów na Sycylii. Zdobycie Mesyny przez gen. Filangieri
Opowieści Grzegorza Wojciechowskiego: Sycylijskie wędrówki. Źródło Aretuzy w Syrakuzach
Opowieści Grzegorza Wojciechowskiego: Lipara – miejsce politycznego zasłania
